จากใจฉัน (1)
หากจะรักต้องรู้จักหักห้ามจิต อาจเป็นพิษกัดกินใจให้ขื่นขม
เสียน้ำตาเสียใจให้ระทม อกตรอมตรมเป็นทุกข์ไม่สุขกาย
คนที่ใช่อยู่ไหนอาจไม่มี แม้ทำดีสักเพียงใดก็จางหาย
คนที่รักปักจิตแนบชิดกาย ก็สลายหายห่างเหมือนผงธุลี
อาจอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือออกไป หรืออาจไกลแสนล้านเป็นหมื่นลี้
จะหาใครรักจริงอาจไม่มี ต้องหลีกหนีห่างไกลสักเท่าไหร่
คนที่รักแต่มิอยู่ให้เปรมจิต เคยสนิทชิดใกล้ก็หายไป
เคยผูกพันธ์ปลอบใจมิไปไหน เป็นเพื่อนใจคลายทุกข์ให้สุขสันต์
มีเธออยู่อบอุ่นใจปลอดภัยนัก แม้ทุกข์หนักก็มลายหายไปพลัน
ทำให้รักทำให้หลงทำให้ฝัน อยู่ใกล้กันเป็นสุขไร้ทุกข์ใจ
มาวันนี้เธออยู่ไหนเป็นไงบ้าง จะเคว้งคว้างเหว่ว้าเหมือนกันไหม
หรือเป็นสุขสนุกไม่ทุกข์ใจ มีรักใหม่สดใสไม่เหมือนเก่า
ณ ตอนนี้ใจฉันนั้นเจ็บยิ่ง มีรักจริงได้พบพานกลับแสนเศร้า
เพียรเฝ้าหารอคอยอย่างเงียบเหงา มองดูเขามีสุขนั่งทุกข์ใจ
ใจของฉันเป็นอย่างไรเธอไม่สน จะทุกข์ทนเจ็บหนักสักแค่ไหน
เธอรับรู้แต่ไม่เคยจะใส่ใจ เธอคอยไล่ฉันให้ห่างทั้งหมางเมิน
เธอคนนั้นของฉันเธออยู่ไหน ห่างกันไกลถอยหายยังห่างเหิน
เคยพูดคุยแย้มยิ้มพาเพลิดเพลิน เธอมาเติมให้ทุกข์คลายสบายใจ
เปรียบดั่งฝนหน้าแล้งที่ชุ่มฉ่ำ ทั้งเช้าค่ำอิ่มเอมเปรมสดใส
เปรียบเป็นดั่งน้ำค้างกลางพงไพร สุขฤทัยยามได้อยู่เคียงคู่กัน
น้ำใจเธอใจฉันนั้นทราบซึ้ง คอยคำนึงปลาบปลื้มทุกคืนวัน
เป็นเสียงเพลงขับกล่อมให้สุขสันต์ เปรียบเหมือนฝันชโลมจิตมิเสื่อมคลาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น