วันเสาร์ที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2555

                               จากใจฉัน (1)

หากจะรักต้องรู้จักหักห้ามจิต                       อาจเป็นพิษกัดกินใจให้ขื่นขม
เสียน้ำตาเสียใจให้ระทม                             อกตรอมตรมเป็นทุกข์ไม่สุขกาย
คนที่ใช่อยู่ไหนอาจไม่มี                              แม้ทำดีสักเพียงใดก็จางหาย
คนที่รักปักจิตแนบชิดกาย                           ก็สลายหายห่างเหมือนผงธุลี
อาจอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือออกไป           หรืออาจไกลแสนล้านเป็นหมื่นลี้
จะหาใครรักจริงอาจไม่มี                             ต้องหลีกหนีห่างไกลสักเท่าไหร่
คนที่รักแต่มิอยู่ให้เปรมจิต                           เคยสนิทชิดใกล้ก็หายไป
เคยผูกพันธ์ปลอบใจมิไปไหน                     เป็นเพื่อนใจคลายทุกข์ให้สุขสันต์
มีเธออยู่อบอุ่นใจปลอดภัยนัก                    แม้ทุกข์หนักก็มลายหายไปพลัน
ทำให้รักทำให้หลงทำให้ฝัน                        อยู่ใกล้กันเป็นสุขไร้ทุกข์ใจ
มาวันนี้เธออยู่ไหนเป็นไงบ้าง                     จะเคว้งคว้างเหว่ว้าเหมือนกันไหม
หรือเป็นสุขสนุกไม่ทุกข์ใจ                          มีรักใหม่สดใสไม่เหมือนเก่า
ณ ตอนนี้ใจฉันนั้นเจ็บยิ่ง                            มีรักจริงได้พบพานกลับแสนเศร้า
เพียรเฝ้าหารอคอยอย่างเงียบเหงา             มองดูเขามีสุขนั่งทุกข์ใจ
ใจของฉันเป็นอย่างไรเธอไม่สน                 จะทุกข์ทนเจ็บหนักสักแค่ไหน
เธอรับรู้แต่ไม่เคยจะใส่ใจ                            เธอคอยไล่ฉันให้ห่างทั้งหมางเมิน
เธอคนนั้นของฉันเธออยู่ไหน                      ห่างกันไกลถอยหายยังห่างเหิน
เคยพูดคุยแย้มยิ้มพาเพลิดเพลิน                 เธอมาเติมให้ทุกข์คลายสบายใจ
เปรียบดั่งฝนหน้าแล้งที่ชุ่มฉ่ำ                      ทั้งเช้าค่ำอิ่มเอมเปรมสดใส
เปรียบเป็นดั่งน้ำค้างกลางพงไพร                สุขฤทัยยามได้อยู่เคียงคู่กัน
น้ำใจเธอใจฉันนั้นทราบซึ้ง                          คอยคำนึงปลาบปลื้มทุกคืนวัน
เป็นเสียงเพลงขับกล่อมให้สุขสันต์              เปรียบเหมือนฝันชโลมจิตมิเสื่อมคลาย